Toen mijn collega dit tegen me zei, moest ik ontzettend hard lachen. Een gigantisch compliment natuurlijk, maar tegelijk totaal absurd. Als je mijn vorige blog hebt gelezen, weet je waarom. Van het lachen bekomen, besefte ik me dat ze in de verleden tijd sprak. Ik vroeg haar waarom. “Omdat ik nu weet wat je er voor hebt moeten doen.”, zei ze.
Een poos terug had ik een soortgelijk gesprek met een preventieassistent. Ze had aangegeven het erg spannend te vinden als ik zou meekijken. Dus dat wilde ze liever niet. Geen coach in haar kamer tijdens het behandelen. Na het behandelen vroeg ik of ik haar kon helpen opruimen. Dat hoefde niet maar ik bleef toch een beetje hangen. Spontaan vertelde ze dat ze eigenlijk tandarts had willen worden. Wat haar weerhield? Faalangst.
Ze was totaal geblokkeerd geraakt tijdens het praktijkexamen tot preventieassistent. Zoiets had ze nog nooit meegemaakt. Dat wilde ze nooit meer meemaken. Ik vertelde haar dat het erg herkenbaar was. Dat ik mijn studie bijna niet afgemaakt en dat ik op mijn 18e al bij de psycholoog was beland. Reden: geen zelfvertrouwen en een angststoornis. “WAAAAT???”, riep ze uit. “JIJ???”
Ja, ik…Ik met mijn nonchalante houding…ik die zich altijd en overal op haar gemak lijkt te voelen. Ik die presentaties houdt, vergaderingen voorzit en haar mening niet onder stoelen of banken lijkt te stoppen. Ik kom van ver. Elk weekend ging ik huilend terug naar Nijmegen, zo akelig spannend dat ik het vond.
De wijste les in mijn leven leerde ik tijdens mijn studententijd van mijn psycholoog. Hij liet me inzien dat mijn overtuigingen totaal niet klopte. Zoals: “Als ik van spanning tril, haal ik de praktische toets niet.” Hij zei me: “Je kunt stoppen met trillen.” Ik keek hem aan alsof hij een complete idioot was. Hij moest lachen: “Geloof je niet he? Toch is het zo.” En hij kreeg gelijk.
Sindsdien ben ik alles gaan doen dat ik spannend vind. Dus als je denkt: “Jeetje, wat doet Lieneke toch veel.”, dan klopt dat. Dan weet je ook meteen hoeveel ik dus spannend heb gevonden. Diegene die mij in een stresssituatie hebben meegemaakt weten… it ain’t pritty. Toch groeide ik er weer door en ben ik dankbaar voor elke les.
Ik weet dus waarom iemand onzeker is en hoe het in de weg kan staan voor je eigen geluk. Ik weet ook hoe fijn het is om zelfverzekerd te worden en weet hoe de reis eruit ziet. Maar het is het waard. Laat het niet in je weg staan om te doen waar je gelukkig van wordt. Laat je coachen als je er aan toe bent. De eerste stap is toegeven dat je angst hebt of onzeker bent. Dat is niet slap…dat is kracht! Dat vergt moed.
