Betweterigheid is een hele nare eigenschap van mij. Ik weet niet wat het is, maar alles wat ik meen te weten, moet en zal ik delen. Is het opschepperij en is het om de likes? Of weet ik (haha…daar ga ik weer!) dat kennis totaal niks waard is totdat je het deelt? Anyway, kennis op de juiste manier delen, is een vak apart.
Een van de eerste keren dat ik een presentatie hield, was voor preventieassistenten. En oh boy…wat sloeg ik de plank even mis! Destijds wilde ik vooral benadrukken waar het vak van de preventieassistent ophield en die van de mondhygiënist begon. Ik benoemde aan de lopende band wat een preventieassistent allemaal niet zou kunnen. Want stel je voor dat zij met hun ervaring die van mijn diploma konden overbluffen. Ze moesten toch zeker niet menen dat ze wel eventjes konden doen wat ik kon. Terug in je hok!
Maar als ik nou eventjes heel eerlijk naar mezelf kijk. Doe ik inmiddels ook niet meer dan waar ik voor opgeleid ben? Speel ik zelf niet maar al te graag voor psycholoog, tandarts, lobbyist of diëtist? Ik heb er echt een bloedhekel aan als ik de les gelezen krijg. Als ik niet zelf ergens achter mag komen. Of als ik niet serieus wordt genomen. Mijn vak evolueert zich en staat dus niet stil. Dat van de assistent dus ook.
De waarheid is natuurlijk dat die preventieassistent veel potentie heeft. Potentie die ik maar al te graag de kop indrukte zodat ik er zelf beter uitkwam. Natuurlijk is het goed om je de grenzen te kennen, maar het kan ook geen kwaad om je eigen grenzen op te schuiven. Dat noemen we ontplooiing, ontwikkeling of groei. Of hipper: Shinen. Als we stil blijven staan, kunnen we doodongelukkig worden. Als je alleen maar te horen krijgt dat je iets niet kan, zal je het ook nooit kunnen.
Tenzij je net zo eigenwijs bent als ik. Eigenwijs…mooi woord. Je bent bereid om je hoofd tien keer te stoten als je het de elfde keer maar lukt. Iedereen kan eigenwijs zijn en zeker als je iemand hiertoe aanmoedigt. Beter bekend als ‘iemand in zijn kracht zetten’. Ja, jeukwoorden en super zweverig, I know. Maar als je iemand alleen maar laat doen wat jij zegt, zal diegene nooit zelf gaan nadenken. Dan blijft iemand enorm afhankelijk van je. Ze blijven aan je hangen. Tja, en dan wordt het niet wat.
Dus tegenwoordig daag ik je uit als ik een presentatie geef. Ik stel je vragen. Bij mij is achterover leunen verboden. Ik laat je weten dat je meer kan dan dat je dacht. Ik daag je uit. Misschien kan je het straks inderdaad beter dan ik. En dat mag. Misschien geef je straks zelf een presentatie. Dat zou super zijn, want dat is de best manier om tot inzicht te komen. Door een ander iets te leren, leer je enorm veel over de stof en over jezelf! Dus wanneer zie ik jou met zo’n mooi microfoontje?
